Wie zijn de Uyghuren? all about the Uyghur peopleHet thuisland van de Uyghuren is het land ten noorden van Tibet, daar waar de handelskaravanen doorheen trokken, beladen met zijde uit China: het uitgestrekte land langs de Zijderoute.De Chinezen noemen het Xinjiang, het 'nieuwe lege land in het westen'. Officieel wordt het door de Chinese overheersers de 'Autonome Provincie Xinjiang-Uyghur' genoemd. De Uyghuren behoren tot de uitgebreide familie van Turkse volkeren, maar zijn ook rechtstreekse afstammelingen van de Hunnen en trots op hun veel bewogen geschiedenis en aanzienlijke culturele erfenis van literatuur, muziek, dans en tal van takken van traditionele wetenschappen w.o. heelkunde. De geschiedenis van het Uyghursevolk gaat terug tot 400 jaar voor Christus en beslaat dus zo'n 2400 jaar! Aan het begin van de vorige eeuw toonden onderzoekingstochten en opgravingen in de buurt van Turfan aan, dat al in de oudheid de Uyghuren bekend waren met het schrift, recht en rechtspraak voor iedereen en zowel schilderkunst, beeldhouwkunst als bouwkunst op zeer hoog peil stonden. De Uyghuren...de Grieken van Centraal Azia
De perioden van rebellie door de eeuwen heen tegen de Chinese overheersers zijn talrijk. En nog steeds is het Chinese bewind zeer oplettend tijdens uitingen van Uyghurs nationalisme. Talrijke opgravingen gedaan langs de zijderoute, getuigen van een hoog ontwikkelde beschaving in de tijd van de Uyghurse koninkrijken, waarvan de laatste tot 1759 zijn zelfstandigheid kon handhaven. De Manchu keizers heersten sindsdien over Oost-Turkestan, maar de Uyghuren wisten de Chinezen in 1863 weer te verdrijven en stichtten in 1864 met politieke steun van Turkije, Rusland en Engeland een nieuw onafhankelijk koninkrijk.
Echter, in 1876 verloor Uyghuristan opnieuw zijn zelfstandigheid. China, met geldelijke steun van Engeland, dat teveel invloed van Rusland in de regio vreesde, veroverde Oost-Turkestan opnieuw. Op 18 november 1884 werd het land van de Uyghuren ook politiek definitief ingelijfd als een deel van China. Tot op de dag van vandaag zeer tegen de zin van het trotse Uyghurse volk, dat evenals de Tibetanen, gebukt gaat onder het Chinese juk, dat door tal en last zijn nu bijna onuitwisbare stempel op het land en zijn oorsponkelijke bewoners drukt.
Vele Uyghuren, nu zo'n 75.000, zoeken en vinden hun vrijheid in een ver buitenland als banneling, maar blijven trouw aan hun afkomst en identiteit en uiten dat in hun muziek en dans. "Uyghuren" is niet alleen de naam van een volk, maar is ook een begrip: eenheid en verbondenheid. De Uyghuren vormen met hun aantal van 7,8 miljoen de op vier na grootste minderheid (nationaliteit) in de Volksrepubliek China, dat officieel 65 nationaliteiten herbergt. Naar schatting leven er bijna een miljoen Uyghuren in West-Turkestan, dat het grondgebied van de aangrenzende republieken omvat, die tot voor kort deel uitmaakten van de Sovjetunie. Hetgeen hun aantal brengt op ongeveer 8 miljoen. De Autonome Provincie Xinjiang-Uyghur telt ongeveer 15 miljoen inwoners, waarvan bijna 6 miljoen, meerendeels getransmigreerde, Han-chinezen. De overige daar van oudsher wonende minderheden (tien in getal) zijn o.m. Tatjiken, Kazaken, Tataren en Kyrgiezen.
De Uyghurse taal wordt sinds de 14de eeuw het Tjagetai genoemd, is verwand aan het Turks en gelijkt sterk op de taal die in het aangrenzende Uzbekistan wordt gesproken.
De naam van de hoofdstad van de provincie is drieé››lei en luidt Urumchi of wulumuqi (Chinees) of beter: Urumqi (origineel).
De perioden van rebellie door de eeuwen heen tegen de Chinese overheersers zijn talrijk. En nog steeds is het Chinese bewind zeer oplettend tijdens uitingen van Uyghurs nationalisme. Talrijke opgravingen gedaan langs de zijderoute, getuigen van een hoog ontwikkelde beschaving in de tijd van de Uyghurse koninkrijken, waarvan de laatste tot 1759 zijn zelfstandigheid kon handhaven. De Manchu keizers heersten sindsdien over Oost-Turkestan, maar de Uyghuren wisten de Chinezen in 1863 weer te verdrijven en stichtten in 1864 met politieke steun van Turkije, Rusland en Engeland een nieuw onafhankelijk koninkrijk.
Echter, in 1876 verloor Uyghuristan opnieuw zijn zelfstandigheid. China, met geldelijke steun van Engeland, dat teveel invloed van Rusland in de regio vreesde, veroverde Oost-Turkestan opnieuw. Op 18 november 1884 werd het land van de Uyghuren ook politiek definitief ingelijfd als een deel van China. Tot op de dag van vandaag zeer tegen de zin van het trotse Uyghurse volk, dat evenals de Tibetanen, gebukt gaat onder het Chinese juk, dat door tal en last zijn nu bijna onuitwisbare stempel op het land en zijn oorsponkelijke bewoners drukt.
Vele Uyghuren, nu zo'n 75.000, zoeken en vinden hun vrijheid in een ver buitenland als banneling, maar blijven trouw aan hun afkomst en identiteit en uiten dat in hun muziek en dans. "Uyghuren" is niet alleen de naam van een volk, maar is ook een begrip: eenheid en verbondenheid. De Uyghuren vormen met hun aantal van 7,8 miljoen de op vier na grootste minderheid (nationaliteit) in de Volksrepubliek China, dat officieel 65 nationaliteiten herbergt. Naar schatting leven er bijna een miljoen Uyghuren in West-Turkestan, dat het grondgebied van de aangrenzende republieken omvat, die tot voor kort deel uitmaakten van de Sovjetunie. Hetgeen hun aantal brengt op ongeveer 8 miljoen. De Autonome Provincie Xinjiang-Uyghur telt ongeveer 15 miljoen inwoners, waarvan bijna 6 miljoen, meerendeels getransmigreerde, Han-chinezen. De overige daar van oudsher wonende minderheden (tien in getal) zijn o.m. Tatjiken, Kazaken, Tataren en Kyrgiezen.
De Uyghurse taal wordt sinds de 14de eeuw het Tjagetai genoemd, is verwand aan het Turks en gelijkt sterk op de taal die in het aangrenzende Uzbekistan wordt gesproken.
De naam van de hoofdstad van de provincie is drieé››lei en luidt Urumchi of wulumuqi (Chinees) of beter: Urumqi (origineel).
